Michalis Grigoriou and the “Dark Act” oratorio, part 2
“I know of course that nowadays “oratorios” that last for one and a half hours are no longer written because the collective symbols that could support them have been lost, and also because the pace of life has accelerated and the limits of perceptive attention and tolerance of the listener have decreased. So, the work I wrote in 1993 could be considered since then as something outdated and unearthly. I didn’t mind back then and I still don’t mind. Today, when petty-bourgeois mentality and apathy are spreading rapidly together with fascism and barbarism, when art is increasingly becoming a material for investing free time and loses its ability to mobilize and move, when every emotion and every echo is lost, and with them also the ability to resist cynicism and stupidity, maybe unearthliness is the only attitude that can offer a sense of security and peace, elementary dignity but also hope for the future. After all, this has always been and still is my job: to serve unearthliness”. Michalis Grigoriou
Σκοτεινή Πράξη, 2ο μέρος
«Ξέρω βέβαια ότι στις μέρες μας δεν γράφονται πλέον «ορατόρια» μιάμισης ώρας γιατί έχουν χαθεί τα συλλογικά σύμβολα που θα μπορούσαν να τα στηρίξουν, κι ακόμα, γιατί έχουν επιταχυνθεί οι ρυθμοί ζωής και έχουν μειωθεί τα όρια αντιληπτικής προσοχής και ανοχής του ακροατή. Το έργο που έγραψα, λοιπόν, το 1993 θα μπορούσε να θεωρηθεί από τότε σαν κάτι το ξεπερασμένο και το ανεδαφικό. Δεν με πείραζε, όμως, αυτό τότε και εξακολουθεί να μη με πειράζει. Σήμερα που εξαπλώνεται ραγδαία ο μικροαστισμός κι η απάθεια, αλλά πλέον κι ο φασισμός κι η βαρβαρότητα, σήμερα που η τέχνη μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε υλικό επένδυσης του ελεύθερου χρόνου και χάνει την ικανότητα να κινητοποιεί και να συγκινεί, σήμερα που χάνεται κάθε μεταίσθημα και κάθε απόηχος, και μαζί τους κι η ικανότητα της αντίστασης απέναντι στον κυνισμό και στη βλακεία, ίσως η ανεδαφικότητα να αποτελεί την μοναδική στάση που μπορεί να προσφέρει μία αίσθηση ασφάλειας και ειρμού, στοιχειώδους αξιοπρέπειας αλλά και ελπίδας για το μέλλον. Εξάλλου, αυτή υπήρξε ανέκαθεν και εξακολουθεί να είναι η δικιά μου δουλειά: να υπηρετώ την ανεδαφικότητα». Μιχάλης Γρηγορίου