ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ: Ο Καπετάνιος- Ποιητής
(1906, Μπέιρα Β. Μοζαμβίκης – 6 Φεβρουαρίου 1994, Αθήνα)
Μια ναυτική βιογραφική ιστορία για έναν “Οδυσσέα” καπετάνιο και ποιητή.
“Ένα παράξενο μίγμα θαλασσινών ταξιδιών και εγκλωβισμένου, ακατέργαστου χρόνου, δεμένων σφιχτά με σίδερα και ξύλα βαποριών. Αυτό ήταν ο καπετάν Δημήτρης Αντωνίου, που όταν βρισκόταν στη στεριά, αποτραβιόταν μακριά από τα φώτα, απέφευγε τις άσκοπες συναναστροφές, σοβαρός και λιγομίλητος μετρούσε το κάθε του βήμα. Άφηνε πίσω τις εξάρσεις, φαίνεται πως με κάποιο τρόπο είχε μάθει να τιθασεύει όλα κείνα που αλαφιάζουν τα λογικά μας. Κι όμως, έσερνε και οδηγούσε τις λέξεις με μια απίθανη μαεστρία, έδενε τις αυστηρά δωρικές προτάσεις του με κάβους κι έφτιαχνε γέφυρες γραμμάτων, ξεπερνώντας έτσι τους λατρεμένους, απέραντους ωκεανούς”,
“…Η ουσία της ποίησης του Αντωνίου ανάγεται σ’ ένα αιώνιο θέμα. Θέμα παμπάλαιο, αφού είναι το ίδιο με το θέμα της Οδύσσειας. Θέμα πανελλήνιο, αφού ο Έλληνας είναι ο πιο ταξιδεμένος άνθρωπος του κόσμου. Το θέμα αυτό είναι η μοίρα του Ανθρώπου που ταξιδεύει…”, έλεγε και ο φίλος του Γιώργος Σεφέρης.
“Οι κακοί έμποροι”
Κύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαν υφάσματα
(κι η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ’ αγόρασε κανείς).
Την τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγια
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας.
Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά –
πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα.
Τώρα, με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας, δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας.
Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!
(Δημήτρης Ι. Αντωνίου)
