Είδα χθες βράδυ στο όνειρό μου…
του Γαβριήλ Παναγιωσούλη
Α! για σταματήστε, αυτό δεν ήταν όνειρο, λοιπόν αφού κοιμήθηκα νωρίς ξύπνησα κατά τις 3 το πρωί, για να περάσει λιγάκι η ώρα άνοιξα την τηλεόραση, έβαλα ένα κανάλι για να ξεκουραστεί ο νους μου το οποίο έχει μόνο έργα χωρίς διαφημίσεις συνήθως κλασικά, έπεσα πάνω σε ένα έργο στην Γερμανική γλώσσα έγχρωμο με τα όνομα ΛΟΛΑ. Έγραφε από κάτω αγγλικά κι έτσι μου ήταν εύκολο να εμβαθύνω στην ιστορία αυτή.
Η υπόθεση στο έργο ξετυλιγόταν την εποχή της δεκαετίας του 50 όπου υπήρχε ένα μόνο τηλεοπτικό κανάλι το οποίο άρχιζε την ογδόη πρωινή.
Η ιστορία ενός ηθικολόγου άβγαλτου χωριάτη επιστήμονα Γερμανού, έπαιζε και βιολί ο οποίος ερωτεύτηκε μια τραγουδίστρια καμπαρέ, οι σκηνές του καμπαρέ, των γυναικών, της ορχήστρας, αυτών που χόρευαν και στροβιλιζόταν σαν τρελοί, οι ίντριγκες ανάμεσα στην ελίτ της πόλης και του χωριάτη ηθικολόγου, για τη γυναίκα, γύρω απ’ τη γυναίκα, μου έφερε μνήμες του εαυτού μου στην Βρέμη κάναμε επισκευή έναν ολόκληρο μήνα Χειμώνας του 1957 στο καμπαρέ Golden City, εκεί όπου ανακατευόταν ναυτικοί, ντόπιοι, μουσικοί και γυναίκες, πολλές γυναίκες.
Ε! αυτό με έκανε και δάκρυσα, έβρεξα το μαξιλάρι, θυμήθηκα την τότε ζωή μου, μια ζωή που ήταν ακόμα ανεπηρέαστη από αισθήματα, ένας ελεύθερος νους που νόμιζε ότι ο κόσμος ήταν δικός του.
Αλλά αυτό το κρυφό σαμάρι των αναμνήσεων, που δεν είχε κανένα συνειδητό υπόβαθρο, συγκρούεται με την σύγχρονη σημερινή κοινωνία στην οποία ανήκω, είμαι μέλος της, έστω κι ας υπνοβατώ στον αέρινο δρόμο των αναμνήσεων και των ονείρων.
ΥΓ. ΛΟΛΑ (LOLA) 1981: H ταινία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, με την οποία κλείνει τη σπουδαία τριλογία του πάνω στη Γερμανία. (Τα άλλα δύο μέρη: «Ο Γάμος της Μαρίας Μπράουν» και «Βερόνικα Φος»). Πρωταγωνίστρια η μεγάλη Γερμανίδα ηθοποιός Μπάρμπαρα Σο
