Ημερολόγιο Γέφυρας 22/05/2024
Ευχαριστούμε τον καπετάν Πάνο Τζέμο για την παρακάτω ιστορία, όπου αγηγείται τις υπέροχες μέρες που πέρασε αυτός και το υπόλοιπο πλήρωμα του s/a ALBADORO στην Βραζιλία με το καρναβάλι της.
“Κάρβουνο στο Santos”
Ήταν αρχές Γενάρη του 1968 και κατεβαίναμε για Βραζιλία! Το Λιμπερτάκι του Νίκου Κονιαλίδη, το “s/s ALBADORO”, κατηφόριζε περήφανο τον Ατλαντικό. Έσκιζε τα καταγάλανα νερά, λες και έπαιζε μαζί τους. Η ταχύτητα τότε, σχεδόν 10 κόμβων, των πλοίων τύπου “Liberty” μας φαινόταν αφάνταστα μεγάλη! Με αυτό το πλοίο, κοντά δύο χρόνια που ήμουν μαζί του Ανθυποπλοίαρχος, είχαμε γυρίσει “σχεδόν όλο τον κόσμο”. Δύο ολόκληρα χρόνια και μόνον χαρές μας είχε δώσει. Λες και το είχε ευλογήσει ο Ποσειδώνας και έπιανε πάντα τα καλύτερα λιμάνια, όπως και τώρα!Είχαμε φορτώσει full φορτίο κάρβουνο από το Norfolk και το πηγαίναμε στο Santos, στην υπέροχη Βραζιλία .
Όμως, δυστυχώς, φάνταζε πολύ νωρίς ακόμα για να προλάβουμε το φανταστικό Βραζιλιάνικο καρναβάλι. Ο Ατλαντικός, αν και στην καρδιά του χειμώνα, ήταν αρκετά ήρεμος (για την ώρα). Είχαμε “πέσει” και μέσα στις “Αλκυονίδες μέρες”. Ατυχώς όμως, δεν μας έκανε το χατίρι για περισσότερη καλοκαιρία. Άρχισαν να μαζεύονται και κάτι συννεφάκια που στην αρχή έδειχναν αθώα, κάτασπρα. Αργότερα όμως, λες και τους πέταξαν από κάτω “κατράμι”, άρχισαν να μαυρίζουν. Αντίθετα με τα μαύρα σύννεφα, η θάλασσα άρχισε να ασπρίζει, και τα πρώτα κυματάκια έκαναν δειλά δειλά την εμφάνισή τους. Αργότερα, η θάλασσα άρχισε να αγριεύει και να “σηκώνει” πιo μεγάλα κύματα.
Μέχρι το βράδυ είχε γίνει “ξύδι”, ο τρομερός Ατλαντικός που ξέρουμε όλοι. Ο Ατλαντικός που δεν “παλεύεται” με τίποτα! Άρχισε να μας “κοπανάει” και τα κύματα να μπαίνουν “ζωντανά” στο κατάστρωμα. Κατά το ξημέρωμα “χάσαμε” και έναν μεγάλο ανεμοδόχο από το Νο3 αμπάρι. Την πλευρική εξωτερική σκάλα, αν και διπλωμένη και βιδωμένη καλά στην βάση της, εάν δεν είχαμε προβλέψει να την “μποτσάρουμε” περισσότερο, σίγουρα θα μας την έπαιρνε και αυτή!
Γατζωμένος μέσα στην “γέφυρα” στην βάρδια μου την μεσημεριανή, σκεφτόμουν, ότι ένα από τα ωραιότερα ταξίδια μας (Βραζιλία), θα μας το έβγαζε “ξινό” μέχρι να φθάσουμε. Όμως, “μέσα σ’ αυτόν τον χαλασμό”, δεν πρέπει να είχαμε και παράπονο. Το “ντεκ” το είχε “καθαρίσει” για καλά. Δεν άφησε τίποτε επάνω. Χρήσιμο και μη! Σε κάποια στιγμή άκουσα και τις άγριες φωνές του Καπετάνιου μας, του Καπτά Γεράσιμου του Μουρελάτου, “βέρου” Κεφαλλονίτη . Τα “έψελνε” του Λοστρόμου που είχε ξεχάσει (ανεπίτρεπτα) να μαζέψει το ηλεκτροματσάκονο που ήταν παρατημένο στο στενό ανάμεσα στα Νο4 και Νο5 αμπάρια . Αν και βαρύ “εργαλείο”, το είχε “πάρει” η θάλασσα, και τώρα το έβλεπε “να κάνει βόλτες” στο “ντεκ” παρέα με τα κύματα, πριν περάσει τα πλευρικά ρέλια και κάνει “βουτιά” στον αγριεμένο Ατλαντικό! Του είπε “βροντοφωνάζοντας” ότι θα του το “χρεώσει” στο επόμενο “pay” του (σίγουρα δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο). Ο Καπτά Γεράσιμος, όσο φωνακλάς και να ήταν, ήταν και πονόψυχος!!
Αν και το κάρβουνο θεωρείται για “καλοτάξιδο” φορτίο , το κούνημα όμως, ήταν το κάτι άλλο. Το χοντρό “μπότζι”, μας είχε “ξεκάνει”. Αν και κατάκοποι από την ορθοστασία και την κούραση, είχαμε όρεξη και για αστεία: λέγαμε ότι μετά από αυτό το φοβερό κούνημα, όταν φτάσουμε με το καλό στο Santos και βγούμε έξω, θα κουνιόμαστε όπως και οι σημαίες στο κοντάρι με αέρα!
Κατά το μεσημεράκι, ευτυχώς , άρχισε να πέφτει ο φοβερός αέρας. Η θάλασσα ηρέμησε και μαζί με αυτή, ηρεμήσαμε και εμείς αρκετά!
Φθάσαμε στην Baia do Santos, στο εξωτερικό αγκυροβόλιο του Santos! Μείναμε εκεί κοντά 12 μέρες μέχρι να έρθει η σειρά μας να μπούμε στο λιμάνι. 12 βασανιστικές μέρες να βλέπουμε με τα κυάλια την υπέροχη Ponta da Praia, και να σκεπτόμαστε ότι κάπου εκεί έξω είναι και η περίφημη “confiteria Atlantica”!
Όταν ήρθε ο Πλοηγός, μας έριξε στο Terminal 15, “ντόκος” ειδικά για κάρβουνα. Τότε μας είπαν ότι εδώ στο Santos θα πάρουν το μισό σχεδόν φορτίο και το υπόλοιπο θα το πηγαίναμε στο Rio de Janeiro! Το φορτίο ήταν Κρατικό και δεν βιάζονταν να το ξεφορτώσουν. Μας έβγαλαν και δύο φορές στην “ράδα” για να φέρουν πιο βιαστικά φορτία. Όμως και πάλι, το καρναβάλι μάλλον δεν το προλαβαίναμε!
Στο Santos, το γνωστό σε όλους μας Santos, περάσαμε για άλλη μια φορά, υπέροχα . Όπως και πάντα. Το “δικό μας καφενείο, το “Gallo de oro” και η Avenida General Camara με τα “βαβούρικα” μικρά πράσινα Tram, γνώρισαν για άλλη μια φορά (όπως δα και πάντα), μεγάλες “δόξες” από Έλληνες βαπορίσιους. Τα γέλια και οι χαρές από εμάς, αλλά και από τις φίλες μας ακουγόντουσαν μέχρι κάτω στο λιμάνι. Κατά τις 7 το απογευματάκι, πέρασε από εκεί ο παλιός και καλός μας φίλος, ο Γιάννης ο Πατσάς, να μας καλωσορίσει και να πιεί μαζί μας ένα “Cafe com Leite”!
Μετά από κοντά 10 μέρες , ήρθε και η ώρα να φύγουμε για RIO να βγάλουμε και το υπόλοιπο φορτίο. Στο RIO φουντάραμε στον κόλπο Guanabara. Μας ενημέρωσαν και εδώ τα ίδια με το Santos, ότι δηλαδή το φορτίο είναι κρατικό και θα καθυστερήσουν λιγάκι να μας ρίξουν δίπλα, ούτε βέβαια και εμείς λόγω επικείμενου καρναβαλιού, βιαζόμαστε!
Όταν “πέσαμε δίπλα”, τα βάλαμε κάτω, όμως “τα κουκιά δεν έβγαιναν”. Το καρναβάλι σίγουρα δεν θα το προλαβαίναμε παρά του ότι θα ξεφόρτωναν συνέχεια με ένα μόνον “κρένι”! Την λύση την βρήκε ο ίδιος ο “Foreman”. Μας είπε ότι εάν δίναμε στον χειριστή του κρανού από μια κούτα τσιγάρα κάθε φορά, όλα μπορούσαν να γίνουν. Από ένα πακέτο Marlboro εναλλάξ ο καθένας μας.
Αυτός με το που έπαιρνε τα τσιγάρα, κάτι έκανε με το κρένι, το ζόριζε, έκαιγε το moter, και η “χούφτα” έμενε μέσα στο ανοιχτό αμπάρι. Ερχόντουσαν πάλι από βδομάδα. Όταν τελείωσαν τα τσιγάρα μας, του δίναμε Cruzeiros!
Τελικά με αυτό το κόλπο, αλλά και με το “ξεπεντάριασμα”, όχι μόνον προλάβαμε το καρναβάλι, αλλά πέρασαν και κάτι μέρες ακόμη! Την βδομάδα του καρναβαλιού (οι τρελοβραζιλιάνοι “Cariocas” την τρέναραν σιωπηλά 2 βδομάδες), περάσαμε υπέροχα. Συνέχεια ήμαστε στους δρόμους, γλεντούσαμε και χορεύαμε μαζί με τους ξέφρενους καρναβαλιστές. Τα βράδια η Cashasa και οι Caipirinhas έρεαν άφθονες.
Ήταν μια φανταστική εμπειρία. Τέτοια διασκέδαση δεν είχαμε ξαναδεί στη ζωή μας. Στο τέλος είχαμε γίνει και εμείς “βέροι” Cariocas! Και να μην θέλαμε να βγούμε έξω, ήταν και οι πανέμορφες κοπέλες μας, που δεν μας άφηναν να “αγιάσουμε”. Ερχόντουσαν καθημερινώς και μας έπαιρναν από το πλοίο!
Εμένα είχε έρθει από την Curitiba η παλιά κοπέλα μου, η Sylvia (που συζούσαμε τότε που δούλευα για κοντά τρία χρόνια στην Βραζιλία . Περάσαμε φανταστικές μέρες!
Όταν τελείωσε κάποτε η εκφόρτωση και ήρθε η ώρα της αναχώρησης, στο πλοίο έδειχνε σαν να έχει “πέσει χολέρα”. Ένα “μαύρο πέπλο λύπης” είχε σκεπάσει τα πάντα. Λύπη που αφήσαμε αυτό το φανταστικό μέρος, το RIO, αλλά και γενικά την μοναδική Βραζιλία!
Στο πέλαγος, κάναμε πολλές μέρες για να συνέλθουμε, με μοναδικό θέμα συζήτησης, το υπέροχο καρναβάλι και πόσο ωραία περάσαμε!
Σας ευχαριστώ.
Πάνος Β. Τζέμος, Πλοίαρχος Εμπορικού Ναυτικού
