Η δημοσιογράφος Ηρώ Ρήγα, από την εφημερίδα “Πρωϊνή” του Νομού Ηλείας, ήρθε σε επαφή με απόδημους Ηλείους από διάφορα σημεία της γης (Ιταλία, Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ, Ντουμπάι, Αυστραλία, Ιαπωνία, κ.λ.π.) και κατέγραψε τις σκέψεις και τις ανησυχίες τους για την πανδημία του κορωνοϊού που έχει βάλει σε καραντίνα τον πλανήτη. Ένα ρεπορτάζ που δείχνει τις διαφορές που υπάρχουν σήμερα Κυριακή 22 Μαρτίου 2020, από χώρα σε χώρα όσον αφορά στα έκτακτα μέτρα, ενώ αναδεικνύει την αγωνία των ξενιτεμένων συμπατριωτών μας που εγκαταστάθηκαν σε μια ξένη χώρα για μια καλύτερη ζωή και τώρα βιώνουν τραγικές πρωτόγνωρες καταστάσεις μακριά από την πατρίδα τους. Πάνω από όλα όμως, το ρεπορτάζ που ακολουθεί αναδεικνύει ότι ο φόβος δεν έχει πατρίδα…
Ουρανία Πλακούδα, Ιταλία
Σήμερα είμαστε στην 12η ημέρα καραντίνας, ερμητικά κλεισμένοι στα σπίτια μας. Ο αέρας μοιάζει βαρύς, αναμειγμένος με μυρωδιά οινοπνεύματος και χλωρίνης. Τα βλέμματα των ανθρώπων στα μπαλκόνια άδεια, γεμάτα φόβο για την ζωή τους. Μπορείς να βγεις από το σπίτι μόνο με υπεύθυνη δήλωση, που περιγράφει την διαδρομή που θα κάνεις, πάντα στα πλαίσια της γειτονιάς σου. Η αστυνομία σε σταματάει για να επιβεβαιώσει ότι όντως δηλώνεις την αλήθεια, αλλιώς τρως πρόστιμο. Ξυπνάς το πρωί, παίρνεις βαθιά ανάσα και προσπαθείς να συνεχίσεις να ελπίζεις… προσπαθώντας να σώσεις τα λογικά σου και λες «σφίξε τα δόντια, είναι για το καλό όλων μας… της ανθρωπότητας»… πάρε το οινόπνευμα και καθάρισε οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου, μ’ έναν τεράστιο πόνο στο στομάχι, με τον οποίο πλέον έχεις μάθει να συμβιώνεις. Ανοίγεις την τηλεόραση και περιμένεις ν’ ακούσεις κάτι θετικό… δυστυχώς δεν ισχύει… πριν κάποιες ημέρες 20 άτομα (οι περισσότεροι γιατροί και άνθρωποι υψηλής κοινωνικής τάξης) πήγαν για σκι σε σαλέ… γύρισαν όλοι τους μολυσμένοι, χωρίς καμία απολύτως μπέσα. Γύρισαν σπιτάκια τους και στις δουλίτσες τους ατάραχοι, κολλώντας όχι μόνο τους ασθενείς τους αλλά και πολλούς άλλους ανθρώπους. Μένω στην Messina της Σικελίας, όπου τα κρούσματα από 8, έγιναν περισσότερα από 200! Ακόμα δεν ξέρουμε πού θα φτάσει ο αριθμός. Κάντε εξετάσεις, μείνετε σπίτι, αφήστε τις βόλτες. Τα συμπτώματα δεν φαίνονται αμέσως. Ο ιός μένει στις επιφάνειες για αρκετές ώρες. Πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι. Αφήστε τις εκκλησίες και τις κοινωνίες, προσευχηθείτε σπίτι σας. Κάντε το για τις ζωές των οικογενειών σας και το κοινό καλό όλου του κόσμου. Μένω στην Σικελία… δεν ξέρω εάν και πότε θα ξαναγκαλιάσω την οικογένειά μου και τους αγαπημένους μου ανθρώπους… εγώ κλείνομαι σπίτι. Κάντε όλοι το ίδιο. Είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσει όλο αυτό.
Γιώργος, Αγγλία
Στην Αγγλία κάνουμε το αντίθετο από άλλες χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης. Είμαστε στη δουλειά κανονικά, τα σχολεία λειτουργούν κανονικά. Απλά μας λένε να προσέχουμε, τίποτα άλλο. «Business as usual» όπως λένε κι οι ίδιοι, και δε βλέπω ο κόσμος να αντιδρά σε αυτό. Συμφωνεί. Μόνο όσοι είναι από άλλες χώρες, πχ. Ιταλία, Ισπανία, διαφωνούν. Ο κόσμος στο μετρό είναι προσεκτικός, φοράει γάντια και μάσκες.
Νιόβη Σπηλιοπούλου, Αγγλία
Θα σας πω πώς αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με τον πολυταξιδεμένο Covid-19, εδώ στο Λονδίνο και θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος τρέχει πανικόβλητος… στα μπαρ, στις παμπ, σε μαραθώνιους, σε συναυλίες… Αφού λοιπόν τελειώσουν όλες αυτές οι κοινωνικές δραστηριότητες, με περισσότερο μένος ξεχύνεται στα σουπερμάρκετ και κάνει αυτό το περιβόητο ‘panic shopping’, εξαφανίζοντας χαρτιά υγείας, μακαρόνια, αυγά, φασόλια, λαχανικά κλπ. Περίεργο γιατί δεν ήξερα πως διακατέχονται και οι Άγγλοι αποικιοκράτες από το κατοχικό σύνδρομο. Για να τα πούμε όμως και λίγο πιο σοβαρά, η κατάσταση αυτή είναι ανεξήγητη. Τα πανεπιστήμια λειτουργούσαν κανονικά μέχρι χθες και οι εργαζόμενοι κάποιων μόνο εταιριών άρχισαν να δουλεύουν από το σπίτι μόλις τις τελευταίες μέρες. Προχθές όμως ο πρωθυπουργός της χώρας πήρε θέση πάνω στο θέμα και, πολύ σοφά, μας συμβούλεψε όλους να μείνουμε στα σπίτια μας στην περίπτωση που εμφανίσουμε συμπτώματα και όχι προληπτικά. Εν πάση περιπτώσει, κάποια στιγμή με αργούς έως πολύ αργούς ρυθμούς θα οχυρωθούμε κι εμείς… απλά ίσως έως τότε να έχουμε ξεκάνει μια ολόκληρη γενιά.
Παναγιώτης Σκορδαλής, Αγγλία
Η κυβέρνηση δείχνει να θέλει να σώσει την οικονομία ρισκάροντας την υγεία των πολιτών. Τα κρούσματα διπλασιάζονται μέρα με τη μέρα και μέχρι στιγμής έχουν δοθεί απλά οδηγίες ως προς την υγιεινή στα καταστήματα/επιχειρήσεις και τους υπαλλήλους. Όλα παραμένουν ανοιχτά μέχρι νεωτέρας. Τρόφιμα μακράς διάρκειας, αντισηπτικά και χαρτιά υγείας εξαφανίζονται. Όποιος δεν νιώθει καλά ή είναι λίγο άρρωστος μπορεί να πάρει άδεια με αποδοχές έως και δύο βδομάδες από την δουλειά του και γενικά μέρα με τη μέρα αλλάζουν πολλά. Επίσης έχουν δοθεί οδηγίες στους άνω 70 να παραμένουν σπίτια τους.
Ακριβή Κολοβέρου, Αγγλία
«Μπορείς να βγάλεις τον Έλληνα έξω από την Ελλάδα αλλά ποτέ την Ελλάδα έξω από τον Έλληνα»! Με αυτό θα ξεκινήσω και θα πω πως πολύ θα ήθελα να πάρω την οικογένειά μου και να ταξιδέψω στην Ελλάδα με ασφάλεια αυτή τη στιγμή. Η σκέψη μας είναι πίσω με ευχή να μπορούσαμε να είμαστε ΜΑΖΙ αυτές τις ώρες. Ρομαντική δεν είμαι, απλά ανησυχώ για το τι θα ξημερώσει.
Επίσης, όλα καλά σε αυτή τη χώρα αλλά αυτό που η ανθρώπινη ζωή αποτελεί παράγοντα στην καμπύλη “profit and loss” με ξεπερνάει! Έχοντας πολύ άσχημη εμπειρία με το εδώ NHS [Εθνικό Σύστημα Υγείας] δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ: θα συμφέρει να με σώσουν αν χρειασθεί ή θα με στείλουν ακόμα μια φορά στο σπίτι μου “να πιώ νερό” έχοντας προχωρημένη πνευμονία; [αληθινό συμβάν, 2016 με πνευμονία στο τότε 2χρονο παιδί μου].
Οπότε δουλεύουμε από το σπίτι με ατομική ευθύνη της εταιρείας, μένουμε μέσα όσο μπορούμε, αγοράζουμε τα βασικά με λογική – ναι, αγόρασα χαρτί τουαλέτας αλλά πήρα μόνο ένα! – και όταν βγαίνουμε (γιατί βγαίνουμε ακόμα) προσέχουμε πολύ. Θα πάμε με τα πόδια αν είναι εφικτό, θα μπούμε στο βαγόνι του μετρό με λιγοστό κόσμο, θα κρατήσουμε αποστάσεις από τον οποιονδήποτε [άρρωστο ή μη], δε θα ακουμπήσουμε τις χειρολαβές ή την πόρτα, το αντισηπτικό στο χέρι αν τυχόν, πλύσιμο των χεριών πολύ τακτικά κι όλα τα ρούχα στο πλυντήριο αμέσως μόλις μπούμε στο σπίτι.
Τα παιδιά ωστόσο [super spreaders ως γνωστόν] πάνε ακόμα στο σχολείο… περί αυτής της κυβερνητικής λογικής δε θα σχολιάσω περαιτέρω… Πόσο να συμβουλεύσεις ένα παιδί να μείνει μακριά από τους συμμαθητές χωρίς να προκαλέσεις άγχος και κλάματα; Έχουμε σταματήσει τις extra δραστηριότητες ακόμα και εκείνες μέσα στο ίδιο το σχολείο. Γενικώς επιτρέπουμε τα ελάχιστα δυνατά ώσπου να κλείσει κι αυτό. Μόλις προχθές, Τετάρτη, ανακοίνωσε ότι κλείνουν τα σχολεία από τη Δευτέρα. Η μόνη παρηγορητική σκέψη είναι πως ανάμεσα σε αυτά τα παιδάκια είναι και εκείνα με γονείς γιατρούς, νοσοκόμους, κτλ. και ποιος θα τα κρατήσει όταν οι γονείς πρέπει να σταθούν πρώτη γραμμή στο καθήκον; Οι παππούδες.. κρίμα δεν είναι κι αυτοί;
Θα κλείσω λέγοντας πως ο πανικός δε βοηθάει όπως δε βοήθησε πότε κι ας τον νιώθουμε μερικές στιγμές. Εκείνα που βρίσκω χρήσιμα είναι η λογική σκέψη, η έγκυρη ενημέρωση από έμπιστες πηγές [π.χ. World Health Organisation; https://www.who.int/], υπομονή και προσοχή σε όλα. Δύσκολο, αλλά το μόνο που είναι ανίκητο είναι ο χρόνος. Αυτό χρειαζόμαστε, πιστεύω, και θα το αντιμετωπίσουμε κι αυτό, πού θα πάει.
Γιάννης Φερλές, Αυστρία
Είμαστε σπίτι όλη μέρα, δεν κινείται φύλλο! Εδώ, στο κρατίδιο της Στυρίας, έχουμε 171 κρούσματα, 1 θάνατο προχθές το πρωί στο Γκραζ. Όλες οι υπηρεσίες, καταστήματα, σχολεία, παιδικές χαρές, πάρκα είναι κλειστά. Κυριολεκτικά τα πάντα. Μόνο τα μαγαζιά με είδη πρώτης ανάγκης λειτουργούν. Επίσης, η αστυνομία κάνει συνεχώς περιπολίες και μοιράζει πρόστιμα από 1.000 έως και 3.000€ σε περίπτωση που βρίσκονται 5 άτομα και πάνω σε εξωτερικό χώρο. Δεν έχω ξαναζήσει κάτι παρόμοιο σαν και αυτό! Ο παιδικός σταθμός που δουλεύω είναι από την Δευτέρα κλειστός! Σε δύο εβδομάδες και βλέπουμε…
Βασιλική Τσαπάρα, Αυστρία
Στην Αυστρία είχαμε αρχικά τέλος Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου λίγα κρούσματα στην περιοχή του Τιρόλου, όπου εκεί αρχικά πάρθηκαν τα πρώτα μέτρα. Δυστυχώς, όπως ήταν αναμενόμενο ο ιός προχώρησε και σε άλλες περιοχές της Αυστρίας με δραματική αύξηση κρουσμάτων το τελευταίο τετραήμερο όπου από περίπου 400-500 κρούσματα ξεπέρασαν ήδη τα 2000. Η περιοχή όπου διαμένω, η άνω Αυστρία, είναι η δεύτερη με τα περισσότερα κρούσματα (ήδη περισσότερα από 370). Εδώ αντιμετωπίζουμε μέχρι στιγμής την κατάσταση με ψυχραιμία, αν και υπάρχουν ήδη πανικόβλητοι κάτοικοι που αδειάζουν τα σουπερμάρκετ από την προηγούμενη εβδομάδα. Το Σάββατο ο Κουρτς ανακοίνωσε τα πρώτα μέτρα σε όλη την Αυστρία όπου κατά κύριο λόγο πρέπει να περιορίσουμε την κοινωνική μας ζωή στο ελάχιστο και μπορούμε να βγαίνουμε από το σπίτι μόνο για επαγγελματική εργασία που δεν μπορεί να αναβληθεί, για να ψωνίσουμε από το σουπερμάρκετ και για να βοηθήσουμε όσους έχουν ανάγκη…και αυτό κάνουμε! Ήδη κάποιες εταιρείες έχουν κλείσει προληπτικά, κυρίως αυτές που απασχολούν πολλά άτομα. Όσοι μπορούν εργάζονται από το σπίτι ή πηγαίνουν λιγότερες μέρες για δουλειά. Εμείς που προς το παρόν δεν έχουμε στη πόλη που μένω πολλά κρούσματα πηγαίνουμε για δουλειά κάθε δεύτερη μέρα, μισοί μισοί. Προσωπικά δεν φοβάμαι τόσο μην κολλήσω των ιό όσο να μην τον μεταφέρω άθελά μου σε άτομα που μπορεί να τους προκαλέσει σοβαρές επιπλοκές. Σε γενικές γραμμές έχουν θορυβηθεί περισσότερο άνθρωποι που έχουν πραγματικά λόγο και οι υπόλοιποι στην πλειοψηφία τους σέβονται τα μέτρα που ανακοινώθηκαν.
Ορέστης Μπράσκας, Γερμανία
Γενικότερα το έχω πάρει ψύχραιμα. Πήρα μόνο κάποιες προμήθειες επειδή είδα ράφια να αδειάζουν. Περιόρισα τις μετακινήσεις στις απολύτως απαραίτητες (δουλειά, σουπερμάρκετ) και απλά πλένω συχνά χέρια και αποφεύγω την επαφή με το πρόσωπο. Στο αεροδρόμιο έχουν ακυρώσει όλες τις πτήσεις για Ιταλία και σιγά σιγά γίνεται και για πτήσεις προς άλλους προορισμούς. Σιγα σιγά σταματούν να δουλεύουν μπαρ, εστιατόρια, σχολεία, κλπ. Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι απλά χειροτερεύει η κατάσταση και παίρνουν περισσότερα μέτρα.
Διονύσης Μουτζούρης, Γερμανία
Πολύ δύσκολα για όλους, εδώ στη Γερμανία. Νομίζω δεν λειτουργούν σωστά, έχουν αργήσει πολύ να πάρουν πιο αυστηρά μέτρα και δεν ξέρω μήπως γίνει χειρότερα από την Ιταλία. Οι επιχειρήσεις όσες κλείνουν πρόβλημα μεγάλο, πώς θα πληρώσουν τον κόσμο… Νομίζω παντού τα ίδια είναι, τα χαρτιά υγείας αδειάζουν, ζυμαρικά, ρύζι… Εμείς μια επιχείρηση που έχουμε εδώ θα δυσκολευτεί όπως όλοι, αλλά θα το αντιμετωπίσουμε. Ελπίζω να τελειώσει σύντομα…
Νάνσυ Μπαλάσκα, Γερμανία
Είναι τρομακτικό να βλέπεις τα σουπερμάρκετ να αδειάζουν έτσι, τον κόσμο να φοβάται τόσο. Το χειρότερο για εμάς όμως που έχουμε φύγει από την χώρα μας, από του δικούς μας ανθρώπους, είναι ότι είμαστε μόνοι μας και σε περίπτωση που κλείσουν όλα, μένουμε και χωρίς δουλειά, που στην ουσία για αυτή την δουλειά έχουμε ξενιτευτεί. Το καλό βέβαια είναι ότι η γερμανική κυβέρνηση σε περίπτωση που συμβεί κάτι θα μας βοηθήσει με το 60% του μισθού μας. Ακόμα όμως είμαστε στην αναμονή για το τι θα ακολουθήσει στην πορεία και αυτό μας ανησυχεί ακόμα πιο πολύ. Το μόνο που κάνουμε είναι να επικοινωνούμε συνεχώς με τους δικούς μας μέσω τηλεφώνου και μάλλον αυτή την στιγμή είναι και το καλύτερο.
Κωνσταντίνος Αλεξόπουλος, Ολλανδία
Είναι σοβαρά τα πράγματα! Και εδώ τα καταστήματα εστίασης φυσικά είναι κλειστά, με αποτέλεσμα να μένουμε σπίτι. Στην εταιρεία που εργάζομαι έχουν παρθεί μέτρα, δεν ερχόμαστε σε επαφή με συναδέλφους, ενώ αρκετοί δουλεύουν από το σπίτι, ειδικά αυτοί με παιδιά. Έχει αλλάξει η ζωή μας. Οι Ολλανδοί έχουν συνειδητοποιήσει σαφώς τη σοβαρότητα της κατάστασης, όλοι γι’ αυτό μιλάνε και μ’ αυτό ασχολούνται.
Χαρά Γιάνναρου Guntli, Ελβετία
Προσωπικά νιώθω λίγο προδομένη από τους Ελβετούς. Ελπίζω να περάσει ο καιρός με όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα και θα νιώσω λιγότερο προδομένη για την ολιγωρία τους και την αμηχανία τους μπροστά στον τρόμο του αγνώστου και στα οικονομικά λόμπυ. Η Ελβετία δέχεται καθημερινά πάνω από 70000 εργαζόμενους από την Ιταλία οι οποίοι το βράδυ επιστρέφουν πίσω στα σπίτια τους. Οι άνθρωποι αυτοί εκτός των άλλων επανδρώνουν και τα νοσοκομεία μας στο ιταλικό κομμάτι και θεωρούνται πάρα πολύ σημαντικοί για την ομαλή λειτουργία της εκεί τοπικής κοινωνίας. Αφήσαμε λοιπόν τα σύνορα ανοικτά με την βόρεια Ιταλία (Λομβαρδία) σε ένα τόσο κρίσιμο χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα την ραγδαία εξάπλωση του ιού μέσα σε μόλις μια εβδομάδα. Αυτή την στιγμή είναι 7000 κρούσματα με 80 θανάτους σε μια χώρα με συνολικό πληθυσμό 7 εκατομμυρίων. Η κυβέρνηση πήρε τελικά μέτρα και προς το παρόν οι περισσότεροι δείχνουν να τα ακολουθούν. Έχουν κλείσει τα πάντα έκτων των απολύτως απαραίτητων υπηρεσιών: σούπερ μάρκετ, νοσοκομεία, παιδική προσχολική φύλαξη ΚΑΙ ξενοδοχεία!;! Τεστ πραγματοποιούνται από την αρχή του Μαρτίου μόνο στις ευπαθείς ομάδες και σε όσους δείχνουν να έχουν σοβαρά συμπτώματα, αντίθετα από τις υποδείξεις του παγκόσμιου οργανισμού υγείας (ο οποίος είναι και αυτός στην Ελβετία) ο οποίος ξεκαθαρίζει πως μόνο η συνεχής εφαρμογή των τεστ θα δώσει ξεκάθαρα στοιχεία για τον περιορισμό της εξάπλωσης. Μας λένε πως δεν υπάρχουν αρκετά τεστ. Περίεργο για μια χώρα που φιλοξενεί τα κεντρικά των δυο μεγαλύτερων φαρμακοβιομηχανιών στον κόσμο: Roche και Novartis. Υποσχέθηκε και 40 δις ελβετικά φράγκα για την ενίσχυση των επιχειρήσεων που καταρρέουν, αλλά και των ελεύθερων επαγγελματιών. Ήδη συμπληρώνουμε και αποστέλλουμε φόρμες για την αποδέσμευση των χρημάτων προς εμάς, αλλά δεν είμαστε και ονειροπόλες: Γνωρίζουμε πολύ καλά πως όταν όλα τελειώσουν με τον ίδιο τον ιό θα πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα και τα θύματα της οικονομικής κατάρρευσης. Μέχρι τότε όμως οι κυβερνώντες μας καθησυχάζουν πως κρεβάτια υπάρχουν στα νοσοκομεία, γιατροί και υλικό επίσης. Θεωρούν δε πως η καμπύλη της έξαρσης θα αρχίσει να γίνεται πιο ομαλή προς το τέλος του μήνα. Εγώ πάλι όχι. Αλλά πραγματικά ελπίζω να κάνω εγώ λάθος. Παρακαλώ μείνετε σπίτια σας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος μέχρι να βρεθεί το φάρμακο. Οι εκτιμήσεις των ειδικών είναι πως θα χρειαστεί μίνιμουμ ένας χρόνος, εκτός και αν βρεθεί κάποιο φάρμακο της αγοράς που μπορεί να κάνει κάτι μέχρι την σύνθεση του εμβολίου. Όσο πιο πολύ απείθαρχοι είμαστε, τόσο πιο πολύ θα αργεί να μας αφήσει. Υγεία σε όλους!
Μαργαρίτα, Γαλλία
Οι Γάλλοι είναι ανυπότακτοι και δεν ακολούθησαν τις οδηγίες των ειδικών από τις πρώτες μέρες, γιατί δεν ήθελαν να “αλλάξουν τρόπο ζωής”. Μόνο μετά το διάγγελμα του Μακρόν την Δευτέρα το βράδυ το πήραν στα σοβαρά και μετά την ανακοίνωση των προστίμων για τους παραβάτες του εγκλεισμού. Παρόλα αυτά την Τρίτη το πρωί συνωστήθηκαν στους σιδηροδρομικούς σταθμούς στο Παρίσι για να πάνε ή στα εξοχικά τους σπίτια ή στα πατρικά τους κυρίως οι φοιτητές. Έτσι, ενώ τα κρούσματα ήταν συγκεντρωμένα στην πλειοψηφία τους στην περιοχή της πρωτεύουσας, τώρα έχουν διασπαρθεί παντού. Κατά τα άλλα υπάρχει αλληλεγγύη για τους συνανθρώπους τους μιας και είναι συνηθισμένοι να συμμετέχουν σε αντίστοιχους συλλόγους. Μέχρι στιγμής η παραμονή στο σπίτι είναι μια ευκαιρία για ξεκούραση και περισυλλογή.
Θάνος Μπούρης, Γαλλία
Στο Παρίσι τα πράγματα είναι αυστηρά. Μόνο οι απολύτως απαραίτητοι εργαζόμενοι καλούνται να πάνε στη δουλειά, οι υπόλοιποι είτε δουλεύουν από το σπίτι είτε δεν δουλεύουν καθόλου. Όσοι δουλεύουν είναι υποχρεωμένοι να έχουν μαζί τους υπεύθυνη δήλωση από τον χώρο εργασίας τους που αποδεικνύει ότι πράγματι πρέπει να μεταβεί στη δουλειά τους. Οι υπόλοιποι καλούμαστε να συμπληρώσουμε μόνοι μας υπεύθυνη δήλωση με το όνομα, τη διεύθυνση και τον τόπο και την αιτία που κυκλοφορούμε. Επιτρέπεται μόνο η μετάβαση στον χώρο εργασίας, στη γειτονιά για ψώνια, φαρμακείο ή γιατρό, για να βοηθήσουμε κάποιον που χρήζει βοηθείας ή για άσκηση η οποία αυστηρά γίνεται μοναχικά. Απαγορεύεται να έρθουμε σε επαφή με παραπάνω από 5 άτομα την ημέρα στην περίπτωση που βγαίνουμε από το σπίτι. Οι παραβάτες καλούνται να πληρώσουν πρόστιμο 135 ευρώ το οποίο αυξάνεται όσο δεν το εξοφλούν.
Γενικώς οι Παριζιάνοι και γενικότερα οι Γάλλοι δεν είχαν καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης μέχρι το περασμένο Σάββατο τουλάχιστον. Το έβλεπες αυτό όπου και να πήγαινες. Τουλάχιστον τώρα ακόμα και αυτοί που θεωρούν ότι δεν τρέχει τίποτα ή ότι πρόκειται για πλασματική απειλή δεν μπορούν να κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Ευτυχώς στο διαμέρισμα που ζω τον τελευταίο χρόνο βλέπουμε τον ουρανό, δε μπορώ να φανταστώ πως θα είναι ο εγκλεισμός για ανθρώπους που μένουν σε ανήλιαγα σπίτια, όπως είναι και τα περισσότερα στο Παρίσι. Στα θετικά είναι ότι πρώτη φορά έχει τόση ησυχία εδώ, κι επίσης έχει καθαρίσει η ατμόσφαιρα.
Πάντως παρατηρώ ότι παρόλο που λόγω της εργασίας μου και γενικώς των συνηθειών μου, ήμουν ούτως η άλλως κυρίως στο σπίτι μου, αυτός ο επιβαλλόμενος εγκλεισμός μου δημιουργεί την επιθυμία να βγω έξω. Πιστεύω ότι μόλις αρθούν τα περιοριστικά μέτρα θα δούμε τους μεγαλύτερους μαζικούς εορτασμούς που έχουμε δει ποτέ. Και αυτό εγκυμονεί κινδύνους εάν μέχρι τότε δεν υπάρχει εμβόλιο ή ευρεία ανοσία.
Γιώργος Μπαδούρος, ΗΠΑ
Εγώ δουλεύω σε μια εταιρεία εστίασης που κάποια από τα μαγαζιά της είναι ανοιχτά, βέβαια απαγορεύεται ο κόσμος να κάτσει, είναι to go. Οι περισσότερες μεγάλες επιχειρήσεις έχουν κλείσει, ο κόσμος κάθεται σπίτι, ίσως από τη Δευτέρα να έχουμε και γενική απαγόρευση κυκλοφορίας. Μέχρι στιγμής είμαστε καλά στην υγεία μας, προσέχουμε, αλλά σίγουρα έχει επηρρεάσει πολύ τις επιχειρήσεις οικονομικά. Νομίζω ότι το φαινόμενο δεν είναι μόνο στην Αμερική ή στην Ελλάδα, είναι παγκόσμιο και με κοινά προβλήματα και επιπτώσεις. Φυσικά κι εδώ θα δεις ανθρώπους να κυκλοφορούν, αλλά όχι το κακό που γίνεται στην Ελλάδα, είναι πιο προσεκτικοί. Αυτή η τρέλα που υπάρχει έξω, του να αδειάζουμε σουπερμάρκετς, να ψωνίζουμε ασύστολα, μέχρι και όπλα εδώ… έλεος!
Γιώργος Αναγνώπουλος, ΗΠΑ
Κι εδώ τα πράγματα έχουν αρχίσει κι αγριεύουν. Με τις πτήσεις εννοείται ότι θα ερχόταν κι εδώ ο ιός και θα ξεκινούσε το ταξίδι του ανεξέλεγκτα. Μόνο υπομονή κάνουμε και ψάχνουμε να βρούμε διεξόδους, σίγουρα η αγωνία και το άγχος μας είναι το τι γίνεται στην Ελλάδα που είναι χειρότερα τα πράγματα. 9 στους 10 αποφεύγουμε να σκεφτούμε να γυρίσουμε στην Ελλάδα και να πάμε σε βουνό ή θάλασσα. Οι μετακινήσεις έχουν περιοριστεί πάρα πολύ και αναμένεται να απαγορευτούν. Αρκετοί Έλληνες δουλεύουν στον επισιτιστικό κλάδο και έχει στοιχίσει πάρα πολύ όλο αυτό, αλλά έχει μια τεράστια πίστη ο Έλληνας και ευελπιστούμε ότι θα περάσει γρήγορα. Σίγουρα όταν πηγαίνουμε να ψωνίσουμε, βλέπουμε τις ελλείψεις και κάπου αυτό σε αγχώνει. Πάντως μένουμε μέσα, συμπονούμε και περιμένουμε, δε μπορούμε να κάνουμε κάτι, μένουμε μέσα 90% του χρόνου μας. Ελπίζω και εσείς να προστατεύεστε όσο πιο πολύ μπορείτε, ειδικά για 2-3 βδομάδες να μείνουμε μέσα τουλάχιστον το 90% του χρόνου μας. Υπομονή και όλο αυτό να περάσει γρήγορα!
Χρυσάνθη Δελημήτρου, Αυστραλία
Άργησαν πάρα πολύ να πάρουν μέτρα. Εδώ στην Αδελαϊδα έγιναν μάλιστα και δυο φεστιβάλ με χιλιάδες κόσμου, Fringe, Womadelaide και δεν τα ακύρωναν με τίποτα. Τώρα ο ιατρικός σύλλογος ζητάει επανειλημμένα να κλείσουν τα σχολεία, αλλά ο Πρωθυπουργός αρνείται, ενώ υπάρχουν κρούσματα στα σχολεία. Τα κλείνουν δυο μέρες κάνουν απολύμανση και τα ξανανοίγουν. Τώρα έχουν αρχίσει κάποιοι να φοβούνται. Αλλά γενικά είναι σε φάση μόνο οι ηλικιωμένοι πεθαίνουν. Εγώ έχω πολύ απογοητευτεί να σου πω…
Χρήστος Ασημακόπουλος, Ντουμπάι
Εγώ δουλεύω, μία βδομάδα από το σπίτι και μια από γραφείο εναλλάξ. Έχουν διακόψει τα επαγγελματικά ταξίδια, έχουν κλείσει μπαρ, σινεμά κτλ. Δεν έχουν πει ανοιχτά ότι πρέπει να μείνουμε σπίτι, αλλά γενικά σκανάρουν κόσμο για πυρετούς κλπ. Είχαμε 3 κρούσματα στην εταιρεία μου και κλείσαμε για 1 εβδομάδα για να κάνουν απολύμανση στο χώρο και ξεκίνησαν τις βάρδιες εναλλάξ. Παίζει ενημέρωση γενικά, ο κόσμος προσέχει, έτσι κι αλλιώς εδώ είναι το άνδρο της ηλεκτρονικής ενημέρωσης οπότε ο κόσμος διαβάζει διαρκώς. Αλλά οι επιχειρήσεις την έχουν ακούσει χοντρά, γιατί ο κόσμος μένει μέσα και δουλεύει από το σπίτι. Εγώ είμαι άνετος γιατί σε γενικές γραμμές δεν έχει γίνει και κάτι άσχημο, δεν ανήκουμε στις ευπαθείς ομάδες, αλλά πάλι προσπαθούμε να προσέχουμε.
Χαράλαμπος Κρεκουκιώτης, Ιαπωνία
Σε γενικές γραμμές, η εικόνα που έχουμε εδώ είναι πολύ πιο διαφορετική και από την Ευρώπη και από τον υπόλοιπο κόσμο και από την Ασία, αυτή τη στιγμή. Δεν επικρατεί πανικός. Δεν υπάρχει αυτή η μαζική κατάσταση και ούτε καν τα media αναφέρονται καθημερινά τόσο πολύ στον κορωνοϊό. Αυτό έχει ένα μεγάλο background, αλλά σε γενικές γραμμές η ζωή συνεχίζεται κανονικά εδώ. Δεν έχουν γίνει πολύ μεγάλες αλλαγές, δεν έχουν κλείσει εμπορικές επιχειρήσεις, ο κόσμος είναι έξω, κυκλοφορεί, ψωνίζει, τρώει έξω, τα τρένα είναι γεμάτα κάθε πρωί που πάνε όλοι στη δουλειά και όλα έχουν γίνει σε επίπεδο συστάσεων από την κυβέρνηση, δεν έχει επιβληθεί τίποτα. Συστήνει στους διοργανωτές εκδηλώσεων να αναστείλουν τις εκδηλώσεις ή να σκεφτούν αν είναι απαραίτητες. Σε επίπεδο επιχειρήσεων έχουν γίνει προτάσεις και πολλές μεγάλες επιχειρήσεις έχουν υιοθετήσει την τηλεργασία, που είναι και πολύ διαφορετικό από το Ιαπωνικό μοντέλο που πρέπει να πηγαίνεις εκεί συνέχεια. Τα σχολεία έχουν κλείσει μόνο και τα μουσεία εδώ και ένα μήνα. Tα πανεπιστήμια δεν έχουν κλείσει, τα πανεπιστήμια είναι σε διακοπές αυτή την περίοδο. Ξαναξεκινάει το έτος εδώ από τον Απρίλιο, Απρίλιος είναι η αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς και το μόνο που έχει γίνει μέχρι στιγμής είναι ότι έχει μετατεθεί κατά ένα μήνα η έναρξη της σχολικής χρονιάς από τις αρχές Απριλίου, στον Μάιο ήδη.
Τώρα λίγο το background της ιστορίας, γιατί έχει γίνει όλο αυτό εδώ και πως έχει γίνει, το οποίο αφορά και λίγο στην νοοτροπία της Ιαπωνίας και των Ιαπώνων. Αρχής γενομένης από το πλοίο, το “Diamond Princess”, που ήταν η πρώτη μεγάλη εξάπλωση του ιού εκτός Κίνας, είχε έρθει ένα κρουαζιερόπλοιο να πιάσει λιμάνι στη Γιοκοχάμα, δίπλα στο Τόκυο, κάπου στις αρχές Γενάρη, το οποίο το έθεσαν σε καραντίνα οι Ιαπωνικές αρχές γιατί βρέθηκαν κρούσματα σε αυτό. Ένα βασικό χαρακτηριστικό των Ιαπώνων είναι ότι αργούν πάρα πολύ να πάρουν αποφάσεις. Όταν λέω πάρα πολύ, τις παίρνουν όταν είναι αργά. Σου θυμίζω ότι στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την ατομική βόμβα το συζητούσαν αν πρέπει να συνθηκολογήσουν, μέχρι που τους έριξαν και δεύτερη οι Αμερικάνοι μετά από μια εβδομάδα για να τους πουν «Σοβαρευτείτε επιτέλους!». Αυτό δείχνει χαρακτηριστικά το πώς σκέφτονται για τα πράγματα. Είναι λαός που επειδή είναι οργανωμένο πολύ το σύστημά τους, θεωρεί ότι έχει προβλέψει για τα πράγματα και όταν σκάει κάτι απρόβλεπτο πολύ απλά αργεί να πάρει «μπρος». Υπάρχει και μια κουλτούρα ευθυνοφοβίας εδώ. Επειδή είναι πολύ σημαντική ευθύνη, δεν θέλει κανένας πολιτικός να αναλάβει την ευθύνη. Όσο παράλογο και ας ακούγεται, γιατί περιμένουν όλοι ότι στην Ιαπωνία είναι όλα τέλεια, άφησαν την ιστορία με το πλοίο να ξεφύγει πραγματικά για ένα μήνα, δεν είχαν πάρει καθόλου μέτρα επάνω στο πλοίο. Ουσιαστικά δημιούργησαν ένα τεράστιο εκκολαπτήριο του ιού, μέχρι που «φρίκαραν» οι υπόλοιπες χώρες και άρχισαν να παίρνουν όλους τους υπηκόους τους, με στρατιωτικά μέσα και καραντίνες κλπ. Η Ιαπωνία βλέποντας αυτό το πράγμα τι κάνει; Στην αρχή δεν άφησε το πλοίο να πιάσει ντόκο, για να μην μεταφέρει τον ιό στη χώρα, αφήνει τους υπηκόους της, τους Γιαπωνέζους που ήταν επάνω στο πλοίο να γυρίσουν σπίτια τους με δημόσια μέσα μεταφοράς, ενώ τεσταρίστηκαν αρνητικοί μεν πάνω στο πλοίο, αλλά ακόμα δεν ξέραμε εάν είναι εντάξει το τεστ.
Αυτό έγινε, νομίζω αρχές Φλεβάρη. Από εκεί και πέρα, το θέμα εδώ ξέφυγε, δεν ξέραμε τι γίνεται με τον ιό και ξεκινήσαμε να έχουμε περιπτώσεις. Στην πορεία αρχίσαμε να ακούμε από διάφορους φίλους, που γυρνούσαν από το εξωτερικό, ότι παρουσιάζουν συμπτώματα, πυρετό, και πάνε στα νοσοκομεία και δεν τους εξετάζουν, τους βάζουν ένα θερμόμετρο «εντάξει, καλά είσαι, φύγε!» και αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε προτού ανακοινωθεί -που ανακοινώθηκε κάποια στιγμή- ότι δεν εξετάζουν κόσμο σε γενικές γραμμές, παρά μόνο πολύ οξείες περιπτώσεις. Αυτό από τη μία φάνηκε απάνθρωπο στη αρχή, από την άλλη έχει και τη λογική να περιορίσουν το να τρέχει όλος ο κόσμος στα νοσοκομεία και να γίνουν μετά τα νοσοκομεία εκκολαπτήρια του ιού, σωστό κατά μία έννοια.
Ωστόσο, το βασικό background αυτής της ιστορίας, είναι ότι οι Γιαπωνέζοι είναι απασχολημένοι μόνο με τους Ολυμπιακούς Αγώνες αυτή τη στιγμή. Δε θέλουν να χάσουν την διοργάνωση και ουσιαστικά αυτό που έχει κάνει η κυβέρνηση, από την αρχή, (έχουν βγει και άτομα εντός κυβέρνησης και το έχουν πει ανώνυμα αυτό το πράγμα στα media) είναι ότι προσπάθησαν να το κάνουν downplay όλο αυτό το πράγμα στα media, ότι εντάξει έχουμε ιό, αλλά δεν γίνεται και χαμός. Έκαναν το φιάσκο ήδη με την διαχείριση του πλοίου και ξεκίνησαν οι φωνές στα παγκόσμια media, ότι δεν μπορεί η Ιαπωνία να αναλάβει διοργάνωση Ολυμπιακών, κάτι που δείχνει ότι δεν είναι υπεύθυνη σε αυτό το θέμα. Ακόμα το συζητούν εδώ και προσπαθούν να κρατήσουν το να διοργανώσουν τους Ολυμπιακούς χωρίς να πάρει παράταση, στην πλήρη τους μορφή.
Η κουβέντα είναι πιο πολύ αυτό το πράγμα στο μυαλό της κυβέρνησης, πώς θα δείξουμε ότι το διαχειριζόμαστε, οπότε δεν κάνουν μετρήσεις, δεν κάνουν τεστ, μέχρι στιγμής, και αυτό σημαίνει «δεν κάνω τεστ, δεν έχω ιό», οπότε δεν έχουμε πραγματική εικόνα σε αυτή τη χώρα. Δεν είναι σαν την Κίνα που μπορεί να “μαγειρέψει” όλα τα νούμερα και τους θανάτους, θέλω να πιστεύω, διότι αν είχαμε τόσους θανάτους στην Ιαπωνία δεν θα μπορούσε να κρυφτεί. Αυτό είναι το περίεργο αυτή τη στιγμή και προσπαθούμε να δούμε τι συμβαίνει, διότι κανονικά η Ιαπωνία έχει σχετικά χαμηλό ποσοστό και κρουσμάτων, που άντε και το “μαγειρεύουν” γιατί δεν κάνουν τεστ, αλλά και θανάτων, ενώ έχει πάρα πολύ μεγάλο αριθμό ηλικιωμένων, στην Ιαπωνία είναι τεράστιος ο αριθμός των ηλικιωμένων. Θα έπρεπε να πεθαίνουν περισσότεροι.
Μια προσωπική θεωρία που έχω, που νομίζω γιατί συμβαίνει αυτό, είναι ότι επειδή όλα αυτά που συστήνονται ως μέτρα επιβράδυνσης του ιού, δηλαδή το να πλένουμε τακτικά τα χέρια μας, να φοράμε μάσκες ή να μην φοράμε ανάλογα και το social distancing (δεν αγγιζόμαστε, δεν φιλιόμαστε, δεν αγκαλιαζόμαστε, κρατάμε απόσταση από τον άλλο) είναι η καθημερνή πολιτισμική ρουτίνα της Ιαπωνίας. Αν τους δεις, έτσι κυκλοφορούν με μάσκες, δεν αγγίζονται, δεν κάνουν χειραψίες, δεν χαιρετιούνται και παρότι υπάρχει πολυκοσμία στα τρένα και παντού, έχω της αίσθηση ότι, γενικά οι πρακτικές, οι πολιτισμικές ουσιαστικά πρακτικές της Ιαπωνίας, την έχουν λίγο σώσει από το να γίνει κατακόρυφη και όχι τόσο εκθετική διάθεση του ιού εδώ, μέχρι στιγμής.
Αυτό που συμβαίνει εδώ λοιπόν, είναι ότι είμαστε λίγο σε μια “limbo”, έχουν γίνει κάποιες συστάσεις και κάποια μέτρα. Κάποιοι από εμάς που προσπαθούμε να είμαστε πιο ευσυνείδητοι, αρχίζουμε και συνειδητοποιούμε το social distancing και το κάνουμε μόνοι μας αυτό το πράγμα. Εγώ σταμάτησα να βγαίνω για καφέδες, έξω και πηγαίνω μόνο σπίτι πανεπιστήμιο, lab, όπου πρέπει να πάω, γιατί όχι ότι θα πάθω κάτι εγώ τόσο πολύ από τον ιό, αλλά αρχίσαμε και συνειδητοποιούμε ότι μπορεί να σκοτώσουμε κανέναν τυχαίο ηλικιωμένο χωρίς να το ξέρουμε, μεταφέροντας τον ιό. Και αυτό είναι που δυστυχώς οι περισσότεροι δεν συνειδητοποιούν και βλέπεις στην Ελλάδα συνεντεύξεις «Εντάξει μωρέ, πίνουμε τσιπουράκι, τον σκοτώνουμε τον ιό κλ.π.».
Εδώ, λοιπόν, εν κατακλείδι η εικόνα είναι αυτή τη στιγμή ότι περιμένουμε να ακούσουμε από την κυβέρνηση ακόμα πώς θα διαχειριστεί αυτό το πράγμα με συγκεκριμένο τρόπο. Έχει εκδώσει μέτρα και οδηγίες και στην σελίδα του υπουργείου υγείας, αλλά είναι όλα στο επίπεδο των συστάσεων, δεν έχει εφαρμόσει lock down. Ακόμα και το κλείσιμο των σχολείων είναι σύσταση της κεντρικής κυβέρνησης προς τις περιφέρειες, το οποίο κάποιες αποφάσισαν να μην υιοθετήσουν και τα ανοίγουν νωρίτερα από ότι είπε η κυβέρνηση. Ουσιαστικά νομίζω εδώ με το που θα κριθεί, φαντάζομαι θα κριθεί μέσα στους επόμενους έναν με δύο μήνες πια, το αν θα γίνουν ή όχι οι Ολυμπιακοί, αυτό μετά θα δώσει και την προτεραιότητα την ουσιαστική στη διαχείριση της κρίσης, ως ιατρική κρίση, για να δούμε τι γίνεται κανονικά εδώ. Αυτή είναι η εικόνα μέχρι στιγμής, παραδόξως, στη Ιαπωνία. Δεν υπάρχει αίσθηση του πανικού και του κινδύνου, δεν μονοπωλεί τα media ο κορωνοϊός, όπως στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και κάπως η ζωή συνεχίζεται κανονικά, περίεργο αυτό!
Πηγή: https://proini.news (Εφημερίδα Πρωϊνή – Νομός Ηλείας)
Ρεπορτάζ : Ηρώ Ρήγα
Επιμέλεια: Νατάσα Βησσαρίωνος
