Τα χέρια του έντυσαν περισσότερες από 300 παραστάσεις, υπηρετώντας όλα τα είδη του θεάτρου και τα σπουδαιότερα κείμενα της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας. Ο λόγος για το Γιάννη Μετζικώφ, σκηνογράφο, ενδυματολόγο και εικαστικό.
Γεννημένος στα Χανιά, ο Γιάννης Μετζικώφ μεγάλωσε στον Πειραιά με τα νεοκλασικά και έζησε ο ίδιος την τραγωδία να κατεδαφίζονται. Από παιδί ζωγράφιζε ό,τι έβλεπε κι ό,τι ονειρευόταν, με τέτοιο ταλέντο και τόση επιμονή που τον οδήγησαν στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και το Εργαστήρι του Γιάννη Μόραλη και από εκεί στο Τμήμα Σκηνογραφίας του Βασίλη Βασιλειάδη και τις θεατρικές σκηνές, με πρώτη του Γιώργου Μιχαηλίδη και την παράσταση «Κρίμα που είναι πόρνη», του Τζον Φορντ.
Φέτος, συμπληρώνει 70 χρόνια ζωής και μισό αιώνα ποιητικής αλλά και χειρωνακτικής δουλειάς δίπλα σε σκηνοθέτες, χορογράφους, ηθοποιούς και μουσικούς όπως τους Κακογιάννη, Βολανάκη, Μπάκα, Βουτσινά, Κούνδουρο, Ευαγγελάτο, Τσιάνο, Χουβαρδά, Μαρμαρινό, Κακλέα, Ζουζού Νικολούδη, Δημήτρη Παπαϊωάννου, Ειρήνη Παπά, Βαγγέλη Παπαθανασίου κ.ά.
Την Τρίτη 1 Ιουλίου, στο πλαίσιο της εκπομπής “Τοπία Ανθρώπων” με τη Βικτωρία Καβουριάρη, ο κ. Μετζικώφ μας μίλησε για την ανθρώπινη τραγωδία των πολέμων, τη θεατρική τέχνη που μια ζωή υπηρέτησε, την ειρήνη, την αγωνία για τον κόσμο που θα κληρονομήσουμε στα παιδιά μας, τη σημασία του να είσαι ευτυχισμένος με ένα ποτήρι κρασί και ένα πιάτο σερβιρισμένο φαγητό στο τραπέζι, ένα νανούρισμα που θυμάται ακόμη να λέει η μητέρα του στις δυο του κόρες – υπενθυμίζοντάς μας εν τέλει ότι όσο είμαστε υγιείς αξίζει να είμαστε ευγνώμονες.
Επιμέλεια-παρουσίαση: Βικτωρία Καβουριάρη