”Η εξέγερση του παχέος εντέρου” – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1987
με την Νικολέττα Λιακοσταύρου
Στις 13 Νοεμβρίου 1987, 20.000 φοιτητές συγκρούονται, πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση, με τα ΜΑΤ της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και την κρίση της ”Αλλαγής”.
Η εκπομπή ανοίγει με ένα τραγούδι που ερμηνεύει η Έλενα Ναθαναήλ από τον δίσκο ”Χρονικό των 3 ημερών”, σε μουσική Ανακρέοντα Παπαγεωργίου και στίχους Κωστούλας Μητροπούλου. Είναι η μοναδική φορά που η Έλενα Ναθαναήλ ερμήνευσε μουσικά και ο δίσκος δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
Το τραγούδι αναφέρεται στον ”Κωσταντή”, ο οποίος είναι ο πρώτος νεκρός του Πολυτεχνείου και είναι ο Διομήδης Κομνηνός, ετών 17. Απλώς, η Κωστούλα Μητροπούλου δεν είχε μάθει ακόμα ποιος ήταν ο πρώτος νεκρός κι έγραψε αυτό το κομμάτι.
Ο τίτλος της εκπομπής ανήκει στον τότε Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων Αντώνη Τρίτση.
Πρόκειται για την πρώτη σύγκρουση διαδηλωτών με τα ΜΑΤ, στην εποχή της κρίσης της ”Αλλαγής” του Ανδρέα Παπανδρέου.
Δυο χρόνια πριν, το 1985, η Ελλάδα είχε απειληθεί από το ΔΝΤ και υπέγραψε, τελικά, το 1989! Από τότε, υπήρχαν οι ”ψίθυροι” για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
‘Ενας από τους λόγους για το ”Φθινόπωρο της Οργής” ήταν και ένας εσωτερικός κανονισμός του ΕΜΠ περί διαγραφής φοιτητών.
Οι φοιτητές έκαναν κατάληψη, τότε, στο πορνοσινεμά ”ΡΙΒΟΛΙ”, ιδιοκτησίας του Πανεπιστημίου.
Ο Θεοδόσης Τάσιος, της τεκτονικής στοάς Πειραιά, στρέφεται κατά της φοιτητικής στάσης. Η Αντιπολίτευση, απαξιωτική. Ο Κοτζιάς, τότε και κόμματα όπως το ΚΚΕ, μιλούσαν με βιομηχάνους και για ”επιστημοτεχνική διαδρομή”, κατά τα προτάγματα της τότε ΕΟΚ. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος μιλούσε για δύο πτυχία, δύο ταχύτητες (COMET), ένα ελληνικό και ένα ευρωπαϊκό. Μέχρι και οι βιομήχανοι πήραν θέση για τα πτυχία των ελληνικών πανεπιστημίων.
(πηγή: άρθρο του Τάσου Κωστόπουλου)
Και η εκπομπή κλείνει με την εποχή του 2017 έως σήμερα, όσον αφορά την πανεπιστημιακή κοινότητα και τι δηλώνουν οι σημερινοί φοιτητές. Το φοιτητικό κίνημα έχει ξεθυμάνει, ενώ δηλώνουν και διαπιστώνουν το ”θέατρο”, πλέον, των παρατάξεων.
(πηγή: άρθρο της Αφροδίτης Τζιαντζή)
Καλή Ακρόαση και όχι, δεν θ΄ ακούσουμε ”σώπα, όπου να ‘ναι θα χτυπήσουν οι καμπάνες”…