“Το Φως, η Ίριδα, τα Κόκκινα Φρούτα και ο Covid‘”: Μια ποιητική συλλογή γραμμένη στην εποχή της Covid, όταν η Κατερίνα Τσάκου περπατούσε στον αγαπημένο της Κάβο Μαλέα, στα Βάτικα της Μάνης, στραμμένη, πάντα, προς την Ανατολή.
Η ποίησή της παραπέμπει στα χρώματα, στους πίνακες του Υδραίου ζωγράφου και χαράκτη Παναγιώτη Τέτση.
Ένα κόκκινο, ένα κίτρινο, ένα πορτοκαλί, ένα απροσδιόριστο μπλε ή γαλάζιο που γίνεται και μαύρο, ένα ”βαθύ άσπρο”.
Η Κατερίνα Τσάκου αποτυπώνει στην ποίησή της την διαδρομή της στις θετικές επιστήμες (χημικός-μηχανικός), με δωρικό λυρισμό, υποδόριο χιούμορ και έναν λανθάνοντα σαρκασμό, κυρίως, αυτοσαρκασμό.
Μια ποιήτρια σπουδαία της γενιάς της που όσο κι αν τα σκοτάδια είναι γύρω της, αυτή πάντα βρίσκει χαραμάδες απ΄ όπου μπαίνει το φως που λατρεύει και ξαμολιέται ολοκληρωτικά στο γαλάζιο τοπίο και την κακοτράχαλη πέτρα της Μάνης, γελώντας!
Η Κατερίνα Τσάκου κατάγεται από τη Νεάπολη Βοϊών Λακωνίας και μεγάλωσε στον Πειραιά.
Μαζί μας στο στούντιο και η Αντιγόνη Ζάχαρη με την αρχαία ελληνική λίρα της, αγαπημένη παιδική φίλη της Κατερίνας. Η Αντιγόνη είναι μουσικός – καθηγήτρια πιάνου και Μουσικοκινητικής Αγωγής.
”Όσο ταξιδεύαμε…
Το λεμόνι ολοένα βουτούσε στις κλειδώσεις μας.
Το μικρό αγκάθι της φραγκοσυκιάς ολοένα μάτωνε
το πορτοκαλί των μικρών μεσημεριών που ερχόντουσαν.
Ο Αύγουστος κοκκίνιζε.
Και η προφητεία επιβεβαιωνόταν”
”Οι ανατολές μου λιγοστεύουν. Το σώμα μου πονάει.
Μια ζουμερή φράουλα λιώνει μέσα στο στόμα μου.
Μέσα μου τα πάντα είναι κόκκινα.
Ακόμα και οι μνήμες. Κυρίως οι μνήμες.
Κόκκινες αχνιστές μνήμες!
Το εμβόλιο του Covid, ή τέλος πάντων σε ό,τι είχε μεταλλαχτεί μέσα στο σώμα μου, μαζί με όλα τα άλλα, ήταν κι αυτό μια μικρή κόκκινη πορδή, που άφησα λίγο πριν ανασάνω την τελευταία αναπνοή του δικού μου κόσμου.
Σαν εκείνο το παιχνίδι με τις σαπουνάδες που φυσούσαμε μέσα από χρωματιστά δαχτυλίδια όταν ήμασταν παιδιά.”
”Ακολουθούμε οσμές…
ακολουθούμε θυμάρια…
πράσινες ευχές ακολουθούμε…
ακολουθούμε φιγούρες, βλέμματα, σκιές.
Ακολουθούμε ανάσες, μηνύματα, γέλια.
Ακολουθούμε αμπέλια, μηλιές, ροδακινιές.
Τρώμε χρώματα.”
Γιατί,
”Αγάπη μου, μας κουράσανε να μάθουμε τα ασήμαντα, ενώ τα ξέραμε όλα.”
ΛΙΣΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ: 1) Εποχή στη θάλασσα – Δανάη Παναγιωτοπούλου & Θανάσης Δόβρης, 2) Σ΄ αυτό τ΄ ακρογιάλι – Σούλα Μπιρμπίλη, 3) A ma maniere – Dalida, 4) Someday, somewhere – Demis Roussos, 5) Η μνήμη της πέτρας – Λάκης Καρνέζης, 6) Nocturne – Secret Garden, 7) Dancing with her – Σούλα Μπιρμπίλη, Τα ελληνάκια – Σούλα Μπιρμπίλη