«Πολυμορφία, άνοιγμα, ελευθερία». Με αυτό το μότο ξεκινά αύριο Τετάρτη 30 Μαρτίου το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Βερολίνου στον ιστορικό κινηματογράφο Babylon.
35 ταινίες, 10 διεθνείς πρεμιέρες, 14 γερμανικές πρεμιέρες, διαγωνιστικό μέρος, ντοκιμαντέρ, ταινίες μικρού μήκους, αφιέρωμα στη θεματική LGBTQI+, 3D animation κι ένα Masterclass σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών που απαντά στο ερώτημα «Music and Film or Music in the Film?».
Κάπως έτσι, με ανανεωμένο, πλούσιο κινηματογραφικό πρόγραμμα επιστρέφει στον ιστορικό κινηματογράφο Babylon του Βερολίνου το 7o Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Βερολίνου (Τhe Greek Film Festival in Berlin). «Μετά από δύο χρόνια επιστρέφουμε στον κινηματογράφο, εκεί δηλαδή που ανήκουν οι ταινίες, στο σινεμά. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που με φυσική παρουσία και κάποιους βέβαια περιορισμούς, τους οποίους επιβάλλει η πανδημία, θα γίνει φέτος κανονικά το φεστιβάλ» αναφέρει στην DW η διευθύντρια του φεστιβάλ Σοφία Σταυριανίδου.
Μετά την παύση εξαιτίας του κορωνοϊού η επιστροφή είναι πράγματι δυναμική με ένα λαμπερό opening, που ήδη είναι σχεδόν sold out. Πρόκειται για την ταινία «Σμύρνη» σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη και σενάριο Μιμής Ντενίση σε συνεργασία με τον Μάρτιν Σέρμαν. «Είναι η ακριβότερη κινηματογραφική παραγωγή στα ελληνικά κινηματογραφικά χρονικά με κόστος γύρω στα πέντε εκατομμύρια. Η ταινία κάνει λοιπόν τη διεθνή της πρεμιέρα, εδώ στο Βερολίνο» σημειώνει η Σοφία Σταυριανίδου. Παρούσες στην πρεμιέρα θα είναι η Μιμή Ντενίση αλλά και η Ταμίλα Κουλίεβα.
Η ελληνική κινηματογραφία υπέστη απώλειες την περίοδο της πανδημίας, όπως τόσοι άλλοι τομείς. Παρόλαυτα τα δείγματα γραφής εκτείνονται σε πολλά και διαφορετικά κινηματογραφικά είδη, προσφέροντας βαθιά ανάσα μέσα στη σκοτεινή, περιρρέουσα ατμόσφαιρα των τελευταίων χρόνων στην Ευρώπη και τον κόσμο. «Η ελληνική κινηματογραφική παραγωγή επλήγη. Πολλές παραγωγές πήγαν πίσω, ωστόσο βλέπουμε ότι ολοένα περισσότεροι νέοι σκηνοθέτες κάνουν τις πρώτες τους δουλειές, γυρίζονται ολοένα περισσότερες ταινίες και συμπαραγωγές, γεγονός πολύ σημαντικό» αναφέρει η Σοφία Σταυριανίδου. «Το επίπεδο ανεβαίνει συνεχώς, όπως και οι ‘μετοχές’ των ελληνικών ταινιών».
Οι συμμετοχές στο διαγωνιστικό μέρος είναι αξιοσημείωτες. Μεταξύ αυτών η «Αγία Έμυ» της Αρασέλη Λαιμού, που συμμετείχε και στο διαγωνιστικό μέρος του Φεστιβάλ του Λοκάρνο και κάνει γερμανική πρεμιέρα, «μια ταινία που βουτά μέσα στη φιλιππινέζικη κοινότητα της Ελλάδας». Το «.dog» της Γιάννας Αμερικάνου, επίσης στο διαγωνιστικό μέρος, είναι μια ξεχωριστή «ελληνοκυπριακή παραγωγή, η οποία εστιάζει με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο στη σχέση πατέρα και γιου». Το φεστιβάλ κλείνει πάντως με μια ανάλαφρη ρομαντική ταινία, το «Monday», σε σκηνοθεσία Αργύρη Παπαδημητρόπουλου.
Από το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Βερολίνου δεν λείπει και το ντοκιμαντέρ, ένα είδος που έχει το δικό του φανατικό κοινό αλλά και σημαντικά δείγματα γραφής από τον ελληνικό χώρο. Οι «Αόρατοι» της Μαριάνας Κακαουνάκη, σε γερμανική πρεμιέρα, προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση. «Ρίχνει φως στην Τουρκία του Ερντογάν και ακολουθεί ένα ζευγάρι ανθρώπων, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από το καθεστώς ως τρομοκράτες».
Σοφία Σταυριανίδου
Τη δική της ειδική θέση φέτος έχει και η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα με δώδεκα προβολές αντίστοιχης θεματικής. Ξεχωρίζουν οι «Πικροδάφνες», το ντοκιμαντέρ της Πάολας Ρεβενιώτη, μια αναδρομή στο παρελθόν «τριών τρανς γυναικών στη Συγγρού, το δρόμο με τις πικροδάφνες, όπου ήταν για χρόνια εργαζόμενες του σεξ» αλλά και οι «Γάμοι της Τήλου» του Παναγιώτη Ευαγγελίδη «που παρακολουθεί το χρονικό των ομοφυλοφιλικών γάμων της Τήλου, τους οποίους ο δήμαρχος του νησιού δέχθηκε να γίνουν, όμως ακυρώθηκαν μετά από λίγες μέρες».
Ξεχωριστή είναι τέλος η παγκόσμια πρώτη προβολή του «Καραγκιόζη», ενός ελληνικού animation των Γ. Καρρά, Κατερίνας Παπαγεωργίου, Χρ. Λειβαδίτη, το οποίο εστιάζει στις περιπέτειες της εμβληματικής αυτής φιγούρας της ελληνικής λαογραφίας.
Αλλά πώς υποδέχεται το κοινό της γερμανικής πρωτεύουσας τις ελληνικές ταινίες; «Στην πραγματικότητα έχουμε γερμανικό αλλά κυρίως διεθνές κοινό» αναφέρει η Σοφία Σταυριανίδου, τονίζοντας ότι χρόνο με το χρόνο το κοινό αυξάνεται. «Όταν μπαίνεις στις κινηματογραφικές αίθουσες ακούς πολλές και διαφορετικές γλώσσες, πολωνικά, ισπανικά, γερμανικά… Το βασικό είναι ότι οι ταινίες είναι καλές και ο κόσμος ξέρει πια ότι έχει κάθε χρόνο ένα ραντεβού με ελληνικές ταινίες στο Φεστιβάλ». Άλλωστε ένα Φεστιβάλ, όπως παρατηρεί η Σοφία Σταυριανίδου είναι ένα έθος, μια συνήθεια, ένα ραντεβού των σινεφίλ και μη. «Κι αν τους αρέσει θα επιστρέψουν και την επόμενη χρονιά.»
Πηγή: DW
